Keltische en Germaanse Mythologie

Geplaatst op zaterdag 28 juli 2001 @ 16:41 , 2885 keer bekeken

MORRIGAN Morrigan is een oude Keltische godin die in het oude Keltische Ierland werd aanbeden. Omdat de namen Morrigan en Morgaine zoveel op elkaar lijken, worden deze twee vaak met elkaar verward. Men beweert zelfs dat Morgaine een middeleeuws overblijfsel was van het beeld van Morrigan dat men uit oudere tijden had. Als je de beide dames een beetje kent, zul je zien dat dat nog niet eens zo'n rare gedachte is. De Morrigan heeft meerdere namen, zoals: Grote Koningin, Hoofdgodin van de Oorlog, Koningin van geesten en demonen. Grote Moeder, Maan Godin, Grote Witte Godin, Koningin van de Elven, Patronesse van Priesteressen en Heksen, Koningin van de Heksen en Godin van de Magie. Als je dat met Morgaine vergelijkt, zul je ontdekken dat Morgaine geen godin was. Ze was een prinses onder de priesteressen die de Grote Moeder (de Maan Godin, Moeder Aarde) aanbaden. Niettemin lijkt het erop dat men de Morrigan als iets kwaads zag, gezien de volgende tekst: "Met haar donkere kant is zij de Godin van de Oorlog, het Lot en de Dood. Als Oorlogsgodin regeert zij over het slagveld, helpend met haar magie, maar aan de gevechten neemt zij geen deel. Bij haar zijn anderen als Fea (de haatvolle), Nemon (de beruchte), Badb (de vurige) en Macha (de slagvaardige) om samen met haar de vechtende moed in te spreken en tot waanzinnigheid te drijven. Haar symbool is de raaf of de kraai. Zoals vele godinnen, kon ze van gedaante veranderen. Ze veranderde zich vaak in een raaf, wat haar favoriete vermomming was." (Bron: Barbara Walker, De vrouwenencyclopedie van Mythen en Geheimen.) "De Morrigan is een godin van het slagveld, vrouwelijkheid en vruchtbaarheid. Ze kon zich vertonen als een jonge maagd. Volgens de traditie had ze negen vlechten op haar hoofd, een teken van haar connectie met de Negenvoudige Godin van de Cauldron. Godin van de rivieren, meren en zoet water. De herkomst van de Morrigan lijkt direct terug te voeren naar de megalitische tijden van de Moeders. De Moeders verschenen meestal als drievoudige godinnen en hun cultuur kwam tot uiting door zowel gevecht als door sex. Wat ook interessant is, is dat de latere Keltische godin van de souvereiniteit (zoals het trio Eriu, Banba en Fotla) ook als drievoudige godinnen verschenen die magie gebruikten in geval van oorlog. Invloed in de oorlogsvoering, door magie te gebruiken en door meer geestelijke dan lichamelijke kracht is gemeengoed bij dergelijke goden." (Bron: Ross 205) Nou, dat klinkt mij al een stuk vriendelijker in de oren..... Er is wel enig bewijs dat het concept van een raafgodin van de oorlog niet alleen bij de Ierse Kelten voorkwam. Een inscriptie die gevonden werd in Frankrijk toont: "Cathubodva", wat 'oorlogsraaf' betekent. Hieruit blijkt dat ook de Gallische Kelten een dergelijke oorlogsgodin hadden. De Morrigan en Cu Chulainn Het verhaal van de Morrigan die verliefd werd....... Ze verscheen aan de held Cu Chulainn - de zoon van de god Lugh en bood hem haar liefde aan. Cu herkende haar niet en wees haar af. Dit veroorzaakte groot hartzeer bij Morrigan. Daarna verscheen zij nog een aantal keer aan hem, en steeds weer herkende hij haar niet en wees hij haar af. De eerste keer toen ze hem haar liefde bekende, de tweede keer verscheen zij aan hem als een oude zwerfster en hij zegende de zwerfster, waardoor haar pijn verdween. Toen hij op weg was naar zijn laatste gevecht, zag hij een wasvrouw die bij de strijdkrachten hoorde en zij vertelde hem dat zij de wasvrouw was die de kleren en de wapens van Cu Chulainn waste. Zij vertelde hem ook dat Cu Chulainn spoedig zou sterven, waarbij zij deed of zij hem niet herkende. Ook nu herkende Cu Chulainn haar niet wat hem fataal zou worden. Tot slot verscheen zij aan hem toen hij stervende was. Ze had zich vermomd in haar driehoedanigheid en verscheen als drie zwerfsters op het slagveld waar hij stervende was. Zij gaven hem hondenvlees, waarvan hij zou genezen. Maar hij herkende hen niet als Morrigan en wees het vlees af. Zo stierf Cu Chulainn, omdat hij weigerde de Morrigan te erkennen en haar als zijn vrouw te accepteren en de kracht van de vrouwelijke soevereiniteit te onderkennen. Toen hij gestorven was, veranderde zij zich in een raaf en nam op zijn schouder plaats en verdedigde zijn lichaam tegen de kraaien die hem wilden eten. Aanbidding van de Godin 35.000 voor Christus begon de opkomst van de Cro-Magnon mens, de eerste herkenbare mensen. Binnen enkelel duizenden jaren ontwikkelde zich onder hen de aanbidding van de Godin. Voor deze mensen waren goden vrouwelijk. Het belang van vruchtbaarheid op het land, bij hun huisdieren en de wilde dieren en de stammen zelf was van groot belang voor het voortbestaan van de soort. Zo werd het vrouwelijke aspect van het geven van leven op zijn waarde geschat en als goddelijke en mystiek beschouwd. Deze oude 'Europese' cultuur hield tientallen duizenden jaren stand in wat we nu Europa noemen. Men leefde in relatieve vrede met de natuur en elkaar. Mannen en vrouwen werden gelijk behandeld en als even belangrijk beschouwd. Men had een matriarchale samenleving, kinderen kregen de naam van hun moeder, en via de moeder liep de erfelijke lijn. Hun leven was gebaseerd op een maankalender, en gebaseerdop de zon. Tijd werd ervaren als een zichzelf herhalend feit en niet lineair zoals bij ons het geval is. Het oude geloof in de Godin was niet uitsluitend gebaseerd op 1 god. Er waren meerdere goden en godinnen, maar 'alle goden waren een'. Dus elke god die bestond maakte deel uit van de godheid die de Godin was. Meerdere goden werden 'bedacht' om het leven eenvoudiger te maken. Enkele duizenden jaren voor Christus kwamen de Indo-Europeanen vanuit het oosten naar Europa. Zij brachten 'beschaving' mee: paarden, oorlog, het geloof in mannelijke goden, de uitbuiting van de natuur, de overheersende mannelijke rol in de samenleving etc. De aanbidding van de Godin werd langzamerhand vermengd met die in mannelijke goden, waardoor er een ruime variatie aan 'heidense' godsdiensten ontstond. Deze godsdiensten verspreiden zich over wat wij nu kennen als de Grieken, de Romeinen en de Kelten. Aanbidding van de Godin tijdens de opkomst van andere godsdiensten In het Nabije Oosten, Noord-Afrika en ib het zuiden van Europ ontwikkelden zich het Jodendom, het Christendom en uiteindelijk de Islam. De Heidense godsdiensten werden in de hoek gedreven en het vrouwelijke principe werd langzaam maar zeker uit de godsdiensten verwijderd. Uiteindelijk werden de vrouwen werden ondergeschikt aan de mannen. De God, Koning, Priester en Vader namen de plaats van de Godin, de Koningin, de Priesteres en de Moeder. Een vrouw was het niet toegestaan een verklaring af te leggen voor de Joodse rechtbank. De positie van de vrouwen binnen de Islam was er een die zeer vrouwonvriendelijk was en vrouwen mochten niet spreken in Christelijke kerk. De hooggeplaatste functies binnen de Christelijke kerk waren uitsluitend voor de mannen. De aanwezigheid van een vrouw werd toegevoegd aan het Christendom door de Raad van Efese in 431 na Christus toen de Maagd Maria voor het als 'Theotokos' (Moeder Gods) werd aangeduid. Maar haar rol was zeer beperkt en had geen van de vruchtbaarheidssymbolen die de Godin in de heidense godsdiensten wel had. Een laagtepunt werd bereikt toen tijdens de Renaissance honderden duizenden vrouwen als heks werden verbrand op de brandstapel.