Keltische en Germaanse Mythologie

Geplaatst op woensdag 08 augustus 2001 @ 21:36 , 1951 keer bekeken

Het Hert. Het hert is al in 2000 v.C. in heel Europa bekend als godssymbool zoals uit grafvondsten blijkt. Mensen richten zich daarbij vooral op het gedrag: het groeiritme van zijn gewei stemt overeen met die van het zaaien en oogsten van graan; het graan is weer het bewijs van het leven na de dood. Bovendien kon men zijn gewei als graafwerktuig gebruiken. En het vrouwtjeshert verlaat haar jongen ook in doodsgevaar niet. Het hert wordt onder andere als processie en offerdier gebruikt. Al bij de Kelten van de Hallstatt-tijd is het afgebeeld op voorwerpen, sieraden en munten. Het is gewijd aan de Keltische god Cernunnos - ook hertengod of herdersgod genoemd -, die meestal een gewei draagt en op verschillende afbeeldingen begeleid wordt door uiteenlopende wezens. Het heeft - net als het paard - een bevoorrechte positie en is al in de Voorromeinse tijd bekend bij de Kelten. Cernunnos is de meest indrukwekkende halfdierlijke god, die wellicht staat voor de gedaanteverwisseling en -verandering tussen mens en dier die in de Keltische literatuur veel voorkomt, of deze zelf geregeld voltrekt. Herten worden in de Ierse en Welshe sagenwereld dan ook vaak verbonden met gedaanteverwisselingen - ook van vrouwelijke personen. Bij de Galliërs is het de heer der dieren ( in overeenstemming met de dierenmeesteres Cernunna en het mysterieuze weelderige bos - het gewei staat onder andere voor de bomen zoals te zien is op de Gundestrup-ketel. Ook heerst het over vruchtbaarheid, overvloed en vernieuwing. Zijn gewei verbindt het met het vrouwelijke principe (V vorm ) en de drievuldigheidssymboliek, de takken eraan met het mannelijke principe. Over het geheel genomen is het thema vruchtbaarheid overheersend, dat door het bij uitstek aggressieve gedrag van het hert in de paartijd nog sterker wordt. Herten zijn met goden van de jacht afgebeeld, maar ze hebben nog meer functies: Pwyll, vorst van Dyfed (Wales), ontmoet een hert als voorbode van de god van de andere-wereld. De hertengod wordt ook als god van het woord en verzorgende god met bovenmenselijke intelligentie, wijsheid en voorspellingsgave beschreven. Merlijn (Welsh Myrddin), eerste raadgever van Artus (Welsh Arthur), organisator van de tafelronde en de zoektocht naar de graal, geeft te kennen dat hij van het hert afstamt. Het hert is in verhalen dan ook vaak het oudste dier van het bos - bij de Welshen is het 243 jaar oud - en behulpzaam van aard. Bron: Keltische symbolen. Zena. Zie ook Cernunnos van Dolfijntje in het forum. En onder Mythen en sagen: de Artus-sage van Gereint. Zena.